Uit het leven gegrepen
Hij groeit op in een gewoon gezin - vader, moeder, 3 jongens - waar 'doe maar gewoon' de dagelijkse mantra is. Hij en zijn broers worden niet gestimuleerd om hogere studies te doen, dat is immers ‘niks voor ons’.
Na zijn humaniora begint hij te solliciteren. Hij kan snel aan de slag in een bedrijf. Het verbaast hem hoe goed hij zich daar voelt, hij heeft oog voor mensen, kan snel problemen detecteren en oplossen. Wanneer hij hierover een compliment krijgt van zijn leidinggevende, wimpelt hij dat weg met ‘ik doe toch gewoon mijn job’.
Hij krijgt de leiding over een team. Ook dat doet hij goed.
De mantra's die hij van thuis meekreeg:
"gewoon is al goed genoeg"
"steek je kop niet boven het maaiveld"
“vergeet niet dat wij maar gewone mensen zijn”
zijn bij hem ingegraveerd als een langspeelplaat die steeds in dezelfde groef blijft draaien.
Alles gaat goed tot het moment dat er iets begint te wringen. In het leadershipteam gaat een collega lopen met de credits van zijn werk. Een andere collega krijgt een project toegewezen dat eigenlijk zijn idee was. Hij wordt overklast door mensen die veel minder kunnen maar veel luider durven spreken. Hij begint te beseffen dat er iets niet klopt. Het is niet fair. En toch slaagt hij er niet in voor zichzelf op te komen...
Een juister perspectief: GVH versus de realiteit
Met dat verhaal komt hij mijn coachingspraktijk binnen. Het probleem is snel duidelijk: een laag zelfbeeld, ingelepeld via de sterke mantra's van zijn opvoeding, in combinatie met de overweldigende angst die hij als jongen ook had om er niet bij te horen.
Als eerste stap gaan we naar zijn zelfbeeld kijken en komen we al snel bij zijn Gezin Van Herkomst terecht. Het “GVH” zoals ik dat noem in mijn trainingen. De ideeën, overtuigingen of oordelen die je in je GVH oppikt, zijn vaak zo hardnekkig dat ze als een tweede huid op je vel kleven.
Ik nodig hem uit de mantra’s uit zijn GVH naast zijn huidige werkrealiteit te leggen.
‘Hoe gewoon ben je op je werk?’
‘Hoe gewoon is het hoe je team leidt? Hoe zou het komen dat je team voor jou door het vuur gaat ? Omdat je ‘gewoon’ bent?’
Dat hij in een gezin vol liefde is opgegroeid, maakt het gek genoeg niet makkelijk. "Er is toch niks mis mee om maar gewoon te willen zijn?" vraagt hij zich af.
"Dat is waar en niet waar" leg ik hem uit. "Ja, je bent evenwaardig aan iedereen, en toch heb je buiten-gewone talenten, die het verdienen om gezien en gewaardeerd te worden.
Hij wordt stil.
Ik lees hem een gedicht voor, Our deepest fear.
Het komt aan, de tranen volgen ...
Our deepest Fear
Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented and fabulous? Actually who are we not to be? You are a child of God. Your playing small doesn't serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you. We are all meant to shine as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It's not just in some of us; it's in everyone. And when we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others. Marianne Williamson
Van Fatale Fantasie naar kleine, ongewone stappen
Mijn cliënt weet en voelt intussen dat verandering nodig is, maar tegelijkertijd is er nog die angst, de angst om niet-gewoon te zijn, en dus om er niet bij te horen. In zijn hoofd spelen zich tal van scenario's af van wat er kan gebeuren als hij zijn kop zou uitsteken. In het ergste geval wordt zijn kop eraf gehakt. De Fatale Fantasie, noem ik het.
Ik nodig hem uit die scenario's eens te toetsen aan de realiteit:
-"Op een schaal van 1 tot 10, hoe reëel is het dat je een reactie krijgt als je je stem laat horen in een management meeting?"
-"Zeer reëel."
-"OK. En hoe reëel is het dat je dan compleet de grond wordt ingeboord? Heb je dat ooit al meegemaakt, dat iemand anders z'n hoofd er dan werd afgehakt?"
-"Neen, eigenlijk heb ik dat nog nooit gezien."
Het terugbrengen van zijn irreële angst naar de realiteit, helpt om uit de freeze & please modus te komen. Hij beseft dat het uiten van zijn mening of zijn nek uitsteken spannend is voor hem, maar geen reden is om uitgesloten of ontslagen te worden. Gaandeweg opent zich een nieuw perspectief: misschien worden zijn ideeën wel verwelkomd en met dankbaarheid ontvangen.
Hij wil hiermee aan de slag, zijn motivatie is groot. Hij beseft ook dat hij zijn patroon niet aan zijn kinderen wil doorgeven. Het is nog niet te laat.
Hij brengt concrete situaties in. We onderzoeken samen hoe hij zijn potentieel kan inzetten en daar de credits voor kan nemen. We werken met concrete, héél praktische hulpmiddelen. Welke lichaamshouding kan hem helpen om meer kracht te voelen? Welke zinnen kan hij gebruiken om de aandacht te vragen? En dan gaat hij aan de slag ...
You are powerful beyond measure
Verrast is hij, het werkt.
"Misschien ben ik toch niet zo gewoon."
Het wordt ons grapje. Sindsdien krijg ik regelmatig een mailtje nadat hij weer een nieuwe stap heeft gezet. En dat begint steevast met de trotse zin "Ik heb vandaag weer iets niet-gewoons gedaan."
Benieuwd wat Emotionele Intelligentie voor jou of jouw bedrijf kan betekenen?
Neem een kijkje op mijn site www.yannicklierman.be of vraag een vrijblijvend gesprek aan:
Comments